کد مطلب:312239 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:278
خروج امام حسین از مدینه
امام حسین (ع) پس از آن كه از توطئه و مروان رها شد، تصمیم به حركت به سوی مكه گرفت. در بامدادی كنار قبر رسول خدا (ص) به خواب رفت و جد خویش پیامبر بزرگوار اسلام (ص) را در خواب دید. رسول خدا (ص) به او فرمود:
یا بنی! یا حسین! كانك عن قریب اراك مقتولا مذبوحا بأرض كرب و بلاء من عصابة من امتی و انت فی ذلك عطشان لا تسقی و ظمان لا تروی و هم مع ذلك یرجون شفاعتی مالهم لا انالهم الله شفاعتی یوم القیامة فما لهم عندالله من خلاق. حبیبی یا حسین! ان اباك و امك و اخاك قدقدموا علی و هم الیك مشتاقون و ان لك فی الجنة درجات لن تنالها الا بالشهادة [1] .
فرزندم، حسین! گویی تو را به زودی كشته و به خاك افتاده در سرزمین كرب وبلا می بینم كه گروهی از امت من تو را كشته اند؛ تو لب تشنه ای و آبت نمی دهند و سیرابت نمی كنند. با این حال، اینان شفاعت مرا امید می برند! از شفاعت بهره نمی برند و خداوند در روز قیامت، شفاعت مرا به آنان نرساند! آنان در آن روز در نزد خداوند نصیبی ندارند. عزیزم حسین! پدر و مادر و برادرت به استقبال تو آمده اند و مشتاق تواند. و تو در بهشت درجاتی داری كه تنها با شهادت به آن ها می رسی.
[ صفحه 75]
سپس آن حضرت شبانگاه به زیارت قبر پیامبر (ص) و مادر و برادر خود رفت [2] و با آنان وداع كرد و عازم مكه شد.
یا بنی! یا حسین! كانك عن قریب اراك مقتولا مذبوحا بأرض كرب و بلاء من عصابة من امتی و انت فی ذلك عطشان لا تسقی و ظمان لا تروی و هم مع ذلك یرجون شفاعتی مالهم لا انالهم الله شفاعتی یوم القیامة فما لهم عندالله من خلاق. حبیبی یا حسین! ان اباك و امك و اخاك قدقدموا علی و هم الیك مشتاقون و ان لك فی الجنة درجات لن تنالها الا بالشهادة [1] .
فرزندم، حسین! گویی تو را به زودی كشته و به خاك افتاده در سرزمین كرب وبلا می بینم كه گروهی از امت من تو را كشته اند؛ تو لب تشنه ای و آبت نمی دهند و سیرابت نمی كنند. با این حال، اینان شفاعت مرا امید می برند! از شفاعت بهره نمی برند و خداوند در روز قیامت، شفاعت مرا به آنان نرساند! آنان در آن روز در نزد خداوند نصیبی ندارند. عزیزم حسین! پدر و مادر و برادرت به استقبال تو آمده اند و مشتاق تواند. و تو در بهشت درجاتی داری كه تنها با شهادت به آن ها می رسی.
[ صفحه 75]
سپس آن حضرت شبانگاه به زیارت قبر پیامبر (ص) و مادر و برادر خود رفت [2] و با آنان وداع كرد و عازم مكه شد.
[1] الفتوح، ج 5، ص 28.
[2] همان، ص 29.